Wat is Neoliberalisme

Of hoe we worden besodemieterd

Het liberalisme is vele eeuwen lang een handige vermomming geweest voor de heerschappij van het geld, de concentratie van macht en rijkdom in de handen van een kleine maar zeer dominante elite. De vermomming is handig omdat het de bevolking in een vals gevoel van zelfgenoegzaamheid of pessimisme sust.

“We leven in een democratie, dus als er niets verandert, is dat misschien omdat de mensen dat niet willen”, concluderen sommigen. “Misschien is in wezen de kapitalistische wereld, ondanks al haar gebreken, echt het enig mogelijke en is het het beste wat we kunnen doen, sleutelen aan de details om haar zo mooi mogelijk te maken.

De alternatieven zijn tenslotte allemaal zo veel erger!” Als het vandaag mogelijk is geworden om de liberale leugens te doorzien, dan is dat ongetwijfeld omdat het “mooie” gezicht van het systeem snel aan het verdwijnen is nu het op instorten staat. Het systeem voert zijn technieken van openlijke repressie op – van bewaking tot politieke vervolging, van schaamteloze censuur tot draconische beslaglegging op “nood”-bevoegdheden – zonder evenveel aandacht aan zijn imago te besteden als vroeger. Het lijkt niet meer uit te maken.

Landa schrijft: “Het liberalisme, in de vorm van het neoliberalisme, heeft zichzelf uit zijn democratische verdoving geschud, om zijn vroegere, elitaire kracht te herwinnen”. (01)

Hoe zouden we de huidige regimes in Frankrijk, Chili, Brazilië, Bolivia, Israël of India bestempelen? Neoliberaal? Neo-conservatief? Om The Acorn van januari 2020 te citeren: “Het neoliberalisme komt uit de kast en openbaart zich als een 21e eeuwse vorm van fascisme”. (02)

Wat betekent dit voor de oppositie tegen het kapitalisme – de echte oppositie dus, in plaats van de gecontroleerde variant? In zekere zin maakt de expliciet autoritaire inslag van het systeem het natuurlijk gemakkelijker om het te identificeren voor wat het is. Maar tegelijkertijd moeten we, als we de liberale tirannie op lange termijn willen verslaan, niet alleen het inherente geweld ervan begrijpen, maar ook de manier waarop het web van bedrog dat geweld verbergt en op zijn vijanden projecteert.

Tegenstanders van het liberalisme en het kapitalisme dat het beschermt, moeten zich daarom bewust worden van de verschillende punten die hierboven zijn onderzocht, zoals:

• Arbeid, eigendom en “De Economie”, het zijn allemaal concepten die zijn ontworpen om deelname aan het kapitalistische systeem af te dwingen, wat dient om de rijken verder te verrijken.
• Het gebruik van de term “vooruitgang” om de intensivering van het industrieel kapitalisme te beschrijven is bedrieglijk, en wordt opzettelijk verward met het idee van sociale vooruitgang om de oppositie als “reactionair” af te schilderen.
• Liberale democratie is een leugen. Zij is zorgvuldig geconstrueerd om elke werkelijke bedreiging van kapitalistische rijkdom en eigendom te voorkomen. In tijden van crisis, wanneer de gebruikelijke verdedigingsmiddelen falen, zullen liberalen de democratische façade overboord gooien en hun toevlucht nemen tot puur geweld.
• Woorden als “vrijheid” en “bevrijding” worden door liberalen doelbewust misbruikt om de realiteit van hun militaristisch mercantilistisch imperialisme te verhullen.
• Fascisme was niet links, anti-kapitalistisch of groen. Liberalisme is geen bolwerk tegen fascisme. Liberalen verbergen hun ideologische verwantschap met het historische fascisme en gebruiken het etiket “fascist” om tegenstanders van hun autoritair kapitalistisch systeem aan te vallen.
• Liberale kapitalisten hebben een gereedschapskist vol lasterpraat gecreëerd om hun tegenstanders in diskrediet te brengen en te diskwalificeren, waaronder “populisme”, “extremisme” en hun allesomvattende “samenzweringstheorie” beschuldiging. Anti-kapitalisten moeten niet in deze manipulatie trappen of de taal van onze onderdrukkers gebruiken.

Wij, authentieke radicalen, moeten in feite alle lagen van liberaal-gecompromitteerd nep-radicalisme, die zich in de loop der eeuwen hebben opgehoopt, wegrollen om de eeuwenoude revolutionaire Zaak te herontdekken die Gerrard Winstanley en de andere radicalen van de Engelse Revolutie inspireerde.

Wij moeten, net als zij, luid en trots verklaren dat wij ons verzetten tegen de tirannie van de rijkdom, tegen de feodale, tot handelsmaatschappij verworden maatschappij, die ons land steelt en ons in ketenen houdt voor de winst van de rijken.

We moeten de draad weer oppakken waar onze rebelse voorouders ophielden, om te blijven vechten voor hun visie van een maatschappij zonder klassen, zonder eigendom, wetten, autoriteit en uitbuiting, een maatschappij waarin wij allen erkend worden als gelijkwaardige kinderen van de natuur. Zoals Winstanley verklaarde:

“De armste man heeft evenveel recht op het land als de rijkste man. Ware vrijheid ligt in het vrije genot van de aarde”. (03)

Wistanley

Noten

01. Landa, pp. 174-75.
02. https://winteroak.org.uk/2020/01/21/the-acorn-54/#4.
03. Gerrard Winstanley, The Law of Freedom (1652).

Copyright

Liberalism: the two-faced tyranny of wealth

---

---